آنتی بادی انتخابی و افزایش حساسیت به انسولین در موش

·        یک آنتی بادی مونوکلونال انتخابی سبب تحریک پیام رسانی انسولین در شرایط آزمایشگاهی و بهبود قند خون ناشتا در مدلهای حیوانی می شود اما هنوز اثرات آن بر انسان بررسی نشده است.

·        هیچیک از حیوانات در طی 6 هفته تحقیق دچار هیپوگلایسمی یا اضافه وزن نشدند بر خلاف تأثیر تزریق انسولین معمولی.

·        مونوکلونال آنتی بادی انسانی (XMetA) عملکرد انسولین در تنظیم قند خون را (نه مسیر فاکتور رشد ) تقلید کرده و سبب بهبود هموگلوبین A1C بعد از 6 هفته از شروع درمان در موش ها می شود.

پرفسور Corbin نتایج تحقیقات خود را در کنگره ی جهانی مقاومت به انسولین ، دیابت و بیماریهای قلبی-عروقی ارایه داد.

او می گوید : این آنتی بادی برای جایگاه آلواستریک رسپتور انسولین، بسیار اختصاصی تر از جایگاه ارتواستریک (جایگاه اصلی اتصال به رسپتور) آن است .

اختصاصی بودن این آنتی بادی برای جایگاه آلواستریک سبب فعال سازی تأثیرات تنظیمی مولکول انسولین بر قند خون می گردد. اما بروی القاء رشد مویرگهای خونی از طریق مسیر IGF-1 (فاکتور رشد شبه انسولینی) تأثیری ندارد.

دکتر Bloomgarden از مرکز پزشکی Mount Sinai در نیویورک می گوید: هدف قرار دادن رسپتور انسولین با خطرات بسیار زیادی همراه است به دلیل میتوژنیسیتی وکانسروژنیسیتی تحریک این رسپتور.

او می افزاید: با این وجود دکتر Corbin و همکارانش در این مورد کاملاً مراقب بوده اند و نتایج این کار شگفت انگیز است.

دکتر Corbin می گوید: هیچ مونوکلونال آنتی بادی دیگری برای دیابت نوع 2 بطور اختصاصی یافت نشده است . برخی از مونوکلونال آنتی بادی ها نظیر otelixizumab برای دیابت نوع 1 اختصاصی است که در عمل غیر قابل استفاده و منجر به شکست بوده است. او می افزاید: این آنتی بادی اگر چه برای رسپتور انسولین بصورت اختصاصی عمل می کند اما برای ارزیابی عملکرد آن، محققین به بررسی نحوه ی عمل این آنتی بادی در in vitro پرداختند، آنها متوجه شدند که این آنتی بادی برای اتصال به رسپتور، با انسولین رقابت ندارد و بروی جایگاه آلواستریک عمل می کند نه جایگاه ارتواستریک که محل اتصال انسولین است.

 در حقیقت زمانیکه آنتی بادی و انسولین بطور همزمان در اختیار رسپتور قرار می گیرد فعال شدن رسپتور بصورت کامل اتفاق می افتد و بروی حساسیت انسولین تأثیری ندارد. که نشان دهنده ی عدم تداخل آنتی بادی با عملکرد سیگنالینک انسولین است.

محققین همچنین متوجه شدند که این آنتی بادی بصورت یک آگونیست جزئی رسپتور انسولین عمل می کند و موجب فسفوریلاسیون رسپتور انسولین (INSR) می شود اما سبب فسفوریلاسیون IGF-1 نمی شود.

درمورد تأثیرات پایین دستی این آنتی بادی دکتر Corbin می گوید: این آنتی بادی سبب القاء فعال سازی میسر AKT بیشتر از مسیر ERK1/2 می گردد که همین موضوع سبب افزایش جذب قند می شود اما بروی میتوژنز سلولهای سرطانی تأثیری ندارد.

دکتر Corbin و همکارانش همچنین به بررسی اثرات مونوکلونال آنتی بادی در موشهای مبتلا به دیابت نوع 2 پرداختند . نتایج نشان داد که بعد از 6 هفته درمان مقدار قندخون ناشتا در مقایسه با موشهای کنترل (که آنتی بادی دریافت نکردند ) بطور چشمگیری کاهش می یابد.همچنین مقدار هموگلوبین A1C در موش در طول زمان در مقایسه با موش های گروه کنترل بهبود می یابد.

محققین می گویند: این تأثیرات در دوز پایین به میزان 0.1 میلی گرم به ازاء هر کیلوگرم وزن بدن حیوان مشاهده شده است و در غلظت 3 میلیگرم در کیلو گرم به حالت plateaue یا مسطح می رسیم یعنی هیچ تأثیر اضافه تری با افزایش دوز بعد از آن دیده نمی شود. دکتر Corbin می گوید:هیچ تأثیر بیشتری در غلظت 10 میلی گرم در کیلوگرم برای کاهش قند خون دیده نمی شود بنابراین تجویز این آنتی بادی سبب بروز هیپوگلایسمی در حیوان نمی شود. در حقیقت هیچ یک از حیوانات تحت درمان با آنتی بادی بعد از6 هفته، بر خلاف تأثیرات انسولین معمولی دچار هیپوگلایسمی یا افزایش وزن نمی شوند. او می افزاید درمان با آنتی بادی سبب بهبود مارکرهای چند گانه ی دیس لیپیدمیا می شود.

به گفته ی دکتر Corbin : از آنجایی که آنتی بادیها دارای نیمه عمر بالایی هستند، احتمالاً می توانند در بدن عمل کرده  و تاثیر آنها بطور چشمگیری از لیگاندهای داخلی تولید بدن مانند انسولین، طولانی تر است. این موضوع یکی از مشکلات اصلی بیماران در مورد دریافت روزانه ی انسولین را مرتفع می کند زیرا این درمان بصورت هفتگی یا ماهانه تجویز خواهد شد.

منبع: www. medpagetoday.com/Meeting Coverage/WCIR/29477

World Congress on Insulin Resistane, Diabetes,and Cardiovascular Disease